Płytki czy panele w salonie? Wybór na rok 2025

Ach, remont... Czasem sama myśl o nim przyprawia o dreszcze, prawda? Szczególnie, gdy stajemy przed tym kluczowym pytaniem: płytki czy panele w salonie? Wielu wciąż kurczowo trzyma się tradycyjnego podziału, wierząc, że płytka pasuje jedynie do stref mokrych jak kuchnia czy łazienka, a ciepłe panele to domena pokoju dziennego. Ale co, jeśli powiem Ci, że ten dylemat wcale nie jest tak zero-jedynkowy, a dla wielu jednolita posadzka to najlepsze rozwiązanie, zwłaszcza w dzisiejszych otwartych przestrzeniach?

Spoglądając na zebrane dylematy, szybko okazuje się, że tradycyjny podział zastosowania podłóg powoli ustępuje miejsca pragmatyzmowi i estetyce otwartych przestrzeni. To już nie tylko kwestia przyzwyczajeń, ale realna ocena możliwości nowoczesnych materiałów i potrzeb funkcjonalnych domowników. Główne pytania dotyczą dzisiaj raczej konkretnej wytrzymałości i komfortu wbrew utartym schematom, niż ślepego podążania za nimi. Wybór staje się bardziej świadomy, skłaniający ku analizie wad i zalet obu opcji w kontekście całego, zintegrowanego wnętrza, nie tylko jego wydzielonych stref.

Wygląd i styl: Jak dopasować podłogę do salonu?

Podłoga w salonie to prawdziwa podstawa aranżacji, niczym płótno dla malarza czy scena dla spektaklu – wszystko inne buduje się na niej. Jej kolor, wzór i tekstura potrafią całkowicie zmienić odbiór przestrzeni, optycznie ją powiększając lub zmniejszając, dodając przytulności lub nadając surowego charakteru. Kiedy rozważamy płytki czy panele w salonie w kontekście stylu, otwiera się przed nami prawdziwa puszka Pandory różnorodności, kusząca mnóstwem opcji, ale i grożąca podjęciem złej decyzji, która będzie nas „boleć” przez lata.

Płytki, zwłaszcza te gresowe, przeszły ogromną metamorfozę od czasów jednolitych kafelków. Dzisiaj możemy wybierać spośród zachwycających imitacji drewna, które do złudzenia przypominają prawdziwe deski – z widocznymi słojami, sękami i nawet lekko chropowatą strukturą. Dostępne są w formatach podłużnych, typowych dla parkietu (np. 20x120 cm, 25x150 cm), co zaciera wizualną granicę z drewnianymi podłogami, a jednocześnie oferują nieporównywalną trwałość w miejscach intensywniej użytkowanych lub narażonych na wilgoć. Sam widziałem aranżacje, gdzie położenie gresu imitującego jasny dąb w całym połączonym salonie z kuchnią stworzyło niesamowicie spójną i elegancką przestrzeń, łatwą w utrzymaniu i odporną na wszelkie wypadki przy gotowaniu.

Poza imitacjami drewna, płytki pozwalają uzyskać efekt polerowanego betonu, surowego kamienia czy minimalistycznego lastryko, co jest idealnym rozwiązaniem dla wnętrz w stylu loftowym, industrialnym czy nowoczesnym. Duże formaty (np. 80x80 cm, 120x120 cm, a nawet imponujące 120x270 cm płyt wielkoformatowych) minimalizują liczbę fug, tworząc wrażenie jednolitej, monolitycznej powierzchni, która pięknie prezentuje się w przestronnych salonach. Pamiętajmy też o kolorze fug – odpowiednio dobrany potrafi albo podkreślić rysunek płytek, albo wręcz przeciwnie, stopić się z nimi, dając wrażenie jeszcze bardziej jednolitej płaszczyzny; jasne fugi przy ciemnych płytkach potrafią wyglądać intrygująco, ale wymagają nieskazitelnej czystości, co w salonie bywa wyzwaniem.

Panele z kolei tradycyjnie kojarzone są z ciepłem i przytulnością, głównie za sprawą dominujących wzorów imitujących drewno. Panele laminowane oferują szeroki wybór kolorów i faktur – od klasycznego dębu, przez egzotyczne gatunki, po bielone deski, pasując do stylów skandynawskiego, rustykalnego, klasycznego czy vintage. Panele winylowe (LVT i SPC) poszły o krok dalej, oferując nie tylko wzory drewna, ale i kamienia czy betonu, z bardziej realistyczną, często synchroniczną strukturą, co oznacza, że słoje czuć pod palcami tak, jak je widać. Ich niewielka grubość (często 4-6 mm dla LVT, 5-7 mm dla SPC) sprawia, że są świetnym rozwiązaniem przy remontach, gdzie każdy milimetr grubości podłogi ma znaczenie, np. pod istniejące drzwi.

W kontekście paneli, ważne jest zwrócenie uwagi na rodzaj V-fugi (rowek między panelami) lub jej brak – V-fuga imituje wygląd prawdziwych desek i nadaje podłodze bardziej autentycznego charakteru, podkreślając podział na poszczególne „klepki”. Panele bez V-fugi tworzą bardziej jednolitą powierzchnię. Wybierając panele, warto też pomyśleć o listwach przypodłogowych; ich kolor i kształt (minimalistyczne białe, dopasowane kolorystycznie do podłogi, a może kontrastujące) są integralną częścią finalnego wyglądu. Przy panelach imitujących drogie gatunki drewna czy unikalne wzory, łatwo jest stworzyć ekskluzywnie wyglądającą podłogę bez wydawania fortuny na naturalne materiały. To trochę jak z modą – można wyglądać stylowo i drogo, niekoniecznie płacąc majątek, po prostu dokonując świadomych wyborów.

Wizualne rozważania przy wyborze podłogi w salonie sprowadzają się często do odpowiedzi na pytanie, jaką atmosferę chcemy stworzyć. Czy ma być to oaza spokoju w stylu skandynawskim z jasnym drewnem (panele lub gres drewnopodobny w jasnym kolorze)? Czy może elegancka, nowoczesna przestrzeń z dużymi, gładkimi płytkami imitującymi beton lub marmur? A może coś pomiędzy, łączącego ciepło paneli z praktycznością w strefie wejścia? Kolor ma kolosalne znaczenie – jasna podłoga w połączeniu z jasnymi ścianami (jak wskazują dane) potrafi wizualnie powiększyć przestrzeń i rozjaśnić wnętrze, podczas gdy ciemna podłoga doda elegancji, ale w mniejszych salonach może przytłoczyć.

Zabawa z materiałami w jednym pomieszczeniu, choć bywa kontrowersyjna dla purystów spójności, może też być ciekawym zabiegiem aranżacyjnym. Często spotykane rozwiązanie to zastosowanie płytek w strefie wejścia lub w aneksie kuchennym otwartym na salon, a paneli w części wypoczynkowej. Taki podział funkcjonalny podkreśla różne przeznaczenie stref, ale wymaga przemyślanego połączenia – za pomocą listwy przejściowej lub, w przypadku tej samej grubości materiałów, bezlistwowego łączenia (co wymaga precyzyjnego montażu i odpowiedniej fugi elastycznej lub silikonu). Pamiętajmy, że dobór podłogi w salonie to inwestycja na lata, więc decyzja powinna być podyktowana nie tylko chwilową modą, ale i przemyślaną wizją całego wnętrza, która będzie cieszyć oko każdego dnia.

Tekstura podłogi ma znaczenie nie tylko estetyczne, ale i praktyczne. Płytki z wyraźną, antypoślizgową strukturą (klasyfikacja R, np. R10, R11) mogą dodać charakteru i bezpieczeństwa, ale są trudniejsze w czyszczeniu. Gładkie, polerowane płytki wyglądają spektakularnie, ale mogą być śliskie, zwłaszcza gdy są mokre – coś, o czym warto pomyśleć, jeśli w domu są małe dzieci lub osoby starsze. Panele, szczególnie te z wyraźną strukturą synchroniczną, dają poczucie naturalności, a te z delikatnym połyskiem mogą optycznie rozjaśnić pomieszczenie. Detale takie jak sposób cięcia paneli przy ścianie czy układ płytek (prosto, w karo, w jodełkę dla gresów drewnopodobnych) dodatkowo wpływają na finalny efekt wizualny i mogą dodać wnętrzu unikalnego charakteru.

Trwałość i odporność: Które rozwiązanie sprawdzi się lepiej w salonie?

Salon, choć nie jest typową „strefą mokrą” jak łazienka, bywa miejscem o zaskakująco intensywnym ruchu i podwyższonym ryzyku „wypadków”. Dzieci wbiegające z dworu w mokrych butach, upuszczona filiżanka kawy, przesuwane meble podczas sprzątania, czy wreszcie czworonożni przyjaciele – wszystko to stawia podłogę w salonie przed testem trwałości i odporności. Porównując płytki czy panele w salonie pod tym kątem, wkraczamy na grząski grunt technicznych parametrów i codziennych wyzwań.

Płytki ceramiczne i gresowe od dawna uchodzą za synonim trwałości, zwłaszcza te wykonane z gresu porcelanowego. Kluczowe parametry to klasa ścieralności (dla płytek szkliwionych PEI, np. PEI 3-4 dla średniego i intensywnego ruchu w salonie; dla gresu nieszkliwionego odporność mierzy się w skali Mohsa, a dobrej jakości gres osiąga nawet 7-8, co oznacza bardzo wysoką odporność na zarysowania). Płytki gresowe charakteryzują się też ekstremalnie niską nasiąkliwością (poniżej 0.5%), co czyni je praktycznie niewrażliwymi na rozlaną wodę czy inne płyny – sok, wino, kawę, żaden problem, wystarczy szybko zetrzeć. Są też odporne na plamy i większość domowych chemikaliów. Ach, ten spokój, kiedy na podłogę w salonie z otwartą kuchnią upada nać marchewki czy kroi się buraki – płytki wybaczają wiele!

Gres jest również bardzo twardy, co oznacza wysoką odporność na uderzenia, choć trzeba uważać na narożniki płytek i upuszczone, ciężkie przedmioty z wysokości, które mogą spowodować odprysk, zwłaszcza na krawędzi. Odporność na zarysowania czyni je dobrym wyborem, jeśli mamy w domu zwierzęta z pazurami – płytki znacznie lepiej zniosą ich codzienne „spacery” niż wiele typów paneli. Fugi jednak to osobna historia; są bardziej porowate, mogą łapać brud i wymagają regularnego czyszczenia, choć wybór fug epoksydowych, nienasiąkliwych i plamoodpornych, rozwiązuje ten problem w dużej mierze, ale jest droższy.

Panele laminowane, najbardziej popularny typ paneli, klasyfikowane są pod kątem trwałości według klasy użyteczności (np. klasa 23 dla intensywnego użytku domowego, 32 dla średniego użytku komercyjnego, co jest odpowiednie dla salonu) i klasy ścieralności (AC – Abrasion Class). Panele o klasie AC4 i AC5 są dobrym wyborem do salonu o wysokim natężeniu ruchu; AC6 to już panele o ekstremalnej trwałości, często stosowane w przestrzeniach komercyjnych, które z pewnością sprawdzą się w najbardziej wymagających domach. Panele laminowane są stosunkowo odporne na zarysowania (choć zależy to od jakości wierzchniej warstwy i klasy AC), uderzenia (test odporności na uderzenia IC), a ich powierzchnia jest łatwa do czyszczenia z kurzu i typowych zabrudzeń.

Jednak tradycyjne panele laminowane są piętą Achillesową pod względem odporności na wilgoć. Stojąca woda czy nawet nadmierne nawilżanie podczas mycia mogą spowodować puchnięcie krawędzi paneli, uszkadzając warstwę HDF. Dlatego tradycyjne panele laminowane nie są zalecane do kuchni czy łazienek i ich zastosowanie w połączonym z kuchnią salonie budzi uzasadnione pytania o ich wytrzymałość i odporność. No chyba, że zainwestujemy w panele laminowane z podwyższoną odpornością na wilgoć (zielona płyta HDF, zabezpieczone zamki) lub, co lepsze, w panele winylowe.

Panele winylowe (LVT - Luxury Vinyl Tiles i SPC - Stone Plastic Composite) to rewolucja w świecie podłóg. Są praktycznie w 100% wodoodporne, co oznacza, że rozlana woda im nie straszna – to idealne rozwiązanie do kuchni połączonej z salonem, pozwalające zachować spójność wizualną przy jednoczesnym spokoju o strefę roboczą. Panele winylowe są też bardzo trwałe, odporne na zarysowania (klasy ścieralności), uderzenia, a rdzeń SPC (kompozyt kamienno-polimerowy) zapewnia im wyjątkową stabilność wymiarową, nawet w zmiennych temperaturach. Klasa użyteczności paneli winylowych (często 32 lub 33) świadczy o ich gotowości na trudy domowego życia. Są też często bardziej miękkie i elastyczne od laminatu, co wpływa na ich komfort użytkowania (o czym więcej później) i odporność na punktowe obciążenia.

Jeśli chodzi o porównanie trwałości, płytki wygrywają w kategorii ekstremalnej odporności na zarysowania (szczególnie gres nieszkliwiony o wysokiej twardości), plamy chemiczne i wilgoć w każdej ilości. Panele laminowane o wysokiej klasie AC są odporne na ścieranie w warunkach domowych, ale są wrażliwe na wodę. Panele winylowe to świetny kompromis – wodoodporne, odporne na zarysowania (choć nie tak ekstremalnie jak najtwardszy gres), uderzenia, a do tego przyjemniejsze pod stopami. To trochę jak wybór między czołgiem (gres) a solidnym SUV-em (panel winylowy) czy sedanem do miasta (panel laminowany) – wszystko zależy od terenu, po którym będziesz jeździć, czyli od stylu życia i oczekiwań co do podłogi w salonie.

Podsumowując kwestię trwałości dla podłogi w salonie: jeśli stawiasz na absolutną niewzruszalność, odporność na wodę bez ograniczeń i masz zwierzęta o ostrych pazurach, płytki gresowe (szczególnie te o wyższej klasie Mohsa) są solidnym wyborem. Jeśli wolisz ciepło pod stopami, ale potrzebujesz wysokiej odporności na ścieranie i uderzenia, a wilgoć nie jest codziennym problemem w całym salonie, panele laminowane o wysokiej klasie AC (AC4, AC5) spełnią swoje zadanie. Natomiast jeśli szukasz wodoodporności, dobrej trwałości, łatwości montażu i wyższego komfortu niż płytki, panele winylowe (LVT/SPC) są opcją, którą koniecznie musisz rozważyć jako idealne rozwiązanie podłogowe do połączonego salonu z aneksem.

Komfort użytkowania: Panele czy płytki – Co jest przyjemniejsze pod stopami?

Oprócz wyglądu i trwałości, podłoga w salonie ma jeszcze jeden, absolutnie kluczowy wymiar: komfort użytkowania. To ten moment, gdy bosą stopą wchodzisz do pomieszczenia rano, albo siadasz na podłodze bawiąc się z dziećmi. Odczucia pod stopami, temperatura, akustyka – to wszystko wpływa na to, jak odbieramy przestrzeń salonu na co dzień. Dylemat płytki czy panele w salonie nabiera tu bardzo fizycznego charakteru.

Zacznijmy od temperatury. Płytki ceramiczne i gresowe są materiałem o dużej gęstości i przewodności cieplnej. Oznacza to, że w temperaturze pokojowej naturalnie będą wydawały się chłodne, a wręcz zimne w dotyku, zwłaszcza zimą. Z drugiej strony, ta sama cecha sprawia, że płytki są absolutnie genialnym wyborem w połączeniu z ogrzewaniem podłogowym. Świetnie przewodzą i kumulują ciepło, oddając je równomiernie do pomieszczenia. Salon z płytkami i podłogówką to raj dla stóp w chłodniejsze dni i efektywny system ogrzewania, który zapewnia przyjemne ciepło "od ziemi", co jest nie do przecenienia, zwłaszcza w salonie, gdzie spędzamy wiele czasu.

Panele, szczególnie laminowane, zbudowane są w dużej mierze z materiałów drewnopochodnych (HDF), które są naturalnie cieplejsze w dotyku niż ceramika. Ich struktura ma lepsze właściwości izolacyjne niż płytki, co sprawia, że od razu czujemy przyjemniejsze ciepło pod stopami. To czyni je komfortowym wyborem do salonów bez ogrzewania podłogowego. Co prawda istnieją panele (zwłaszcza winylowe i niektóre laminowane o niższym oporze cieplnym) przystosowane do montażu na ogrzewaniu podłogowym, ale ich efektywność w przewodzeniu ciepła zazwyczaj nie dorównuje płytkom, a temperatura pracy systemu grzewczego musi być często niższa.

Kolejny aspekt to akustyka. Twarda, gładka powierzchnia płytek ma tendencję do odbijania fal dźwiękowych, co może prowadzić do pogłosu i echa w pomieszczeniu. Kroki na płytkach są wyraźne i donośne, a dźwięki z głośników czy telewizora mogą być gorzej pochłaniane przez samą podłogę. Płytki doskonale przenoszą dźwięki uderzeniowe w dół (do sąsiadów pod nami), jeśli nie zastosowano odpowiedniego systemu izolacji akustycznej na stropie pod wylewką. W przestronnych, otwartych salonach z minimalną ilością tekstyliów (dywany, zasłony), płytki mogą sprawić, że wnętrze stanie się akustyczną "puszką", co jest dość nieprzyjemne na dłuższą metę.

Panele podłogowe, w zależności od typu i podkładu, mogą być bardziej przyjazne akustycznie. Choć same panele laminowane mogą wydawać charakterystyczny stukot podczas chodzenia (tzw. dźwięk krokowy), odpowiedni podkład akustyczny (np. z pianki poliuretanowo-mineralnej lub ekologicznych materiałów takich jak filc czy korek) potrafi ten dźwięk znacząco zredukować, poprawiając komfort akustyczny w samym pomieszczeniu i izolując od dźwięków uderzeniowych dla niższych kondygnacji. Panele winylowe (LVT, SPC) są zazwyczaj cichsze niż laminowane, ze względu na swoją strukturę i mniejszą sztywność, a wiele z nich ma zintegrowany podkład akustyczny, co jeszcze bardziej ułatwia wybór komfortowego rozwiązania. To kwestia, która może nie przychodzi na myśl od razu, ale po kilku dniach w rezonującym salonie docenisz wartość dobrej izolacji!

Odczucia pod stopami to bardzo subiektywna sprawa. Płytki są twarde i nieugięte. Chodzenie boso po gładkich, rektyfikowanych płytkach jest przyjemne w upalny dzień, ale w chłodniejszych miesiącach wymaga kapci, chyba że mamy podłogówkę. Teksturowane płytki dają ciekawe wrażenia dotykowe i lepszą przyczepność. Panele laminowane mogą wydawać się nieco "puste" lub "drewniane" w odczuciu, a ich twardość zależy od grubości i rodzaju płyty HDF. Panele winylowe LVT są często cieplejsze i bardziej elastyczne niż laminat i płytki, co czyni je wyjątkowo przyjemnymi do chodzenia, nieco "sprężystymi", co może być błogosławieństwem dla naszych stawów. SPC, z uwagi na kamienny rdzeń, są twardsze od LVT, bardziej zbliżone do laminatu czy nawet cienkiej płytki.

Kwestia komfortu użytkowania przy wyborze płytki czy panele w salonie często sprowadza się do kompromisu między ciepłem/miękkością paneli a możliwościami ogrzewania podłogowego/odpornością płytek. Dla jednych priorytetem będzie uczucie naturalnego ciepła pod stopami i lepsza akustyka, dla innych możliwość efektywnego ogrzewania podłogowego i absolutna niewrażliwość na wilgoć. Coraz częściej panele winylowe stają się atrakcyjną opcją, łącząc wodoodporność i trwałość zbliżoną do płytek z cieplejszym odczuciem pod stopami i dobrą akustyką, oferując pewnego rodzaju „złoty środek” komfortu użytkowania, który coraz chętniej jest wybierany w nowoczesnych aranżacjach salonów, stając się dla wielu najlepszym rozwiązaniem podłogowym.

Koszty i montaż: Porównanie wydatków i łatwości instalacji

Decyzja o nowej podłodze to nie tylko wybór materiału, ale też spory wydatek i często logistyczne wyzwanie związane z montażem. Kiedy zderzymy ze sobą płytki czy panele w salonie pod kątem kosztów i procesu instalacji, różnice stają się bardzo wyraźne, wpływając nie tylko na budżet remontu, ale i na jego tempo oraz konieczność angażowania fachowców. Czasem oszczędność w jednym miejscu oznacza większy wydatek gdzie indziej, a pozornie droższe rozwiązanie wcale nie musi takie być w całkowitym rozrachunku.

Analizując koszty materiałów, możemy natrafić na ogromny rozrzut cenowy zarówno dla płytek, jak i paneli. Najtańsze panele laminowane (np. klasy AC3, 6-8mm grubości) można kupić już za ok. 30-50 zł/m². Standardowe panele laminowane (AC4-AC5, 8-10mm) to wydatek rzędu 60-120 zł/m². Panele winylowe są droższe – najprostsze zaczynają się od ok. 80-100 zł/m², a wysokiej jakości panele LVT czy SPC o grubszym rdzeniu i warstwie użytkowej mogą kosztować nawet 150-250 zł/m² i więcej. Do tego trzeba doliczyć koszt podkładu (od kilku do kilkudziesięciu zł/m², zależnie od typu – piankowy, filcowy, kwarcowy, PU) i listew przypodłogowych (od kilkunastu do kilkudziesięciu zł za metr bieżący).

Płytki ceramiczne i gresowe mają jeszcze szersze widełki cenowe. Podstawowe płytki ceramiczne do kuchni (niekoniecznie idealne do salonu) to ok. 30-40 zł/m². Standardowy gres szkliwiony czy nieszkliwiony w popularnych formatach (np. 60x60 cm) to wydatek 50-150 zł/m². Gres drewnopodobny czy imitujący beton, kamień, często rektyfikowany, w większych formatach (np. 20x120 cm, 80x80 cm) to najczęściej koszt 100-250 zł/m². Płytki wielkoformatowe, spieki kwarcowe czy gres o unikalnym wzornictwie mogą kosztować nawet kilkaset złotych za metr kwadratowy. Do kosztów płytek trzeba doliczyć chemię budowlaną: klej (zużycie ok. 3-5 kg/m², cena worka 25 kg od 30 zł w górę), fuga (ok. 0.3-1 kg/m² zależnie od wielkości płytki i fugi, cena opakowania 2-5 kg od 20 zł w górę), grunt (kilkadziesiąt zł za opakowanie), czasem hydroizolacja.

Różnice w kosztach stają się jeszcze bardziej znaczące, gdy uwzględnimy montaż. Ułożenie paneli laminowanych czy winylowych typu click jest stosunkowo proste i wiele osób decyduje się na samodzielny montaż, co całkowicie eliminuje koszt robocizny. Nawet wynajęcie ekipy do ułożenia paneli jest zazwyczaj znacznie tańsze niż do płytek – ceny za metr kwadratowy zaczynają się od ok. 25-30 zł i sięgają 50-60 zł dla bardziej skomplikowanych układów czy winylu klejonego. To praca stosunkowo czysta i szybka – w typowym salonie panele można ułożyć w ciągu jednego dnia lub dwóch.

Montaż płytek to zupełnie inna liga. Wymaga nie tylko precyzji i doświadczenia, ale też odpowiednich narzędzi (przecinarka, mieszadło do kleju, pace, poziomice, itd.) i wiedzy technicznej (jak przygotować podłoże, jak dobrać klej, jak fugować). To zadanie, które większość osób zleca profesjonalistom. Ceny usług glazurniczych są znacznie wyższe niż układanie paneli – od ok. 60-80 zł/m² za prosty gres 60x60 cm, do 100-150 zł/m² i więcej za płytki wielkoformatowe, mozaiki czy układy z cięciem kątów. Sam montaż jest też bardziej czasochłonny – ułożenie płytek w salonie o powierzchni 30 m² może zająć 2-3 dni, a po ułożeniu trzeba odczekać zazwyczaj 24 godziny przed fugowaniem i kolejne kilka dni, zanim podłoga uzyska pełną wytrzymałość i będzie można ją normalnie użytkować (np. wstawić meble). Dodatkowo, przygotowanie podłoża pod płytki często wymaga idealnie równej wylewki (tolerancja to zazwyczaj 2-3 mm na 2 metry), co może generować dodatkowe koszty niwelacji podłogi przed przystąpieniem do pracy.

Podsumowując kwestię kosztów, panele laminowane są zazwyczaj najtańszą opcją, zarówno jeśli chodzi o materiał, jak i montaż, szczególnie przy montażu DIY. Panele winylowe są droższe jako materiał, ale ich montaż (click) wciąż bywa tańszy lub porównywalny z panelami laminowanymi. Płytki, choć same w sobie mogą kosztować podobnie jak droższe panele winylowe lub laminowane, generują znacznie wyższe koszty robocizny, co czyni je często droższym rozwiązaniem podłogowym w całkowitym rozrachunku projektu remontu. Oczywiście, te kalkulacje to średnie wartości i zawsze znajdziemy wyjątki – tanie płytki czy bardzo drogie, specjalistyczne panele – ale jako ogólna zasada, płytki oznaczają wyższy koszt instalacji.

Analizując całkowity koszt, warto również pomyśleć o trwałości i potencjalnych przyszłych kosztach naprawy. Panel laminowany po zalaniu w strefie brzegowej często wymaga wymiany uszkodzonych fragmentów, co może być trudne bez rozbierania większej części podłogi. Płytkę po odprysku trudniej wymienić punktowo (wymaga skucia i ułożenia nowej, z ryzykiem uszkodzenia sąsiednich). Panele winylowe są tu często bardziej forgiving. Ale z drugiej strony, uszkodzona płytka na środku pomieszczenia rzuca się w oczy bardziej niż drobne rysy na panelu. Ostateczny wybór między płytkami a panelami w salonie pod kątem budżetu powinien uwzględniać zarówno cenę materiału, akcesoriów, jak i pracy fachowca lub czasu, który poświęcimy na samodzielny montaż, stawiając sobie pytanie, które rozwiązanie będzie optymalne w perspektywie lat.

Przedstawiony wykres obrazuje orientacyjne, skumulowane koszty materiałów i montażu dla trzech popularnych typów podłóg, często rozważanych do salonu. Wartości te są poglądowe i mogą się znacząco różnić w zależności od konkretnego produktu, jego klasy, producenta, regionu, a także stawek ekipy monterskiej. Wyraźnie jednak widać tendencję, że panele laminowane są zazwyczaj najbardziej przystępne cenowo w ujęciu całościowym. Panele winylowe plasują się wyżej ze względu na droższy materiał, natomiast płytki generują najwyższy koszt montażu, co sprawia, że ich suma końcowa często przewyższa obie opcje paneli, nawet jeśli sam materiał może mieć zbliżoną cenę do droższych paneli winylowych.