Ile paneli fotowoltaicznych na dom 100m2 w 2025 roku?

Marzenie o niezależności energetycznej i niższych rachunkach za prąd staje się coraz bardziej realne dla właścicieli domów w Polsce. Gdy myślisz o własnej mikroelektrowni słonecznej, jedno z pierwszych i fundamentalnych pytań, które staje przed potencjalnym inwestorem, brzmi: Ile paneli fotowoltaicznych na dom 100m2 będę potrzebować, aby ta wizja stała się rzeczywistością i przynosiła oczekiwane korzyści? Odpowiedź na to pytanie nie jest ani prosta, ani uniwersalna, ponieważ zależy od złożonej siatki zmiennych, takich jak rzeczywiste zapotrzebowanie energetyczne danego gospodarstwa domowego, sprawność i moc wybranych modułów, a także, co niezwykle istotne, warunki montażu paneli; jednak, przyglądając się typowym scenariuszom, często mówi się o instalacji, która do pełnego pokrycia rocznego zużycia energii będzie wymagać od 8 do 13 paneli.

Aby przybliżyć skalę i złożoność zagadnienia, warto spojrzeć na uśrednione parametry, które mogą pomóc w zarysowaniu ogólnego obrazu, choć nigdy nie zastąpią precyzyjnej analizy indywidualnej sytuacji. Te dane pozwalają dostrzec zależności między potrzebną mocą instalacji a liczbą fizycznych modułów, jakie znajdą się na naszym dachu lub w ogrodzie.

Analiza przedstawionych wartości szybko uświadamia, że liczba modułów nie wynika wprost z metrażu budynku, ale przede wszystkim z naszego realnego "apetytu" na energię oraz efektywności komponentów systemu. To, ile energii faktycznie "przejada" nasza stu-metrowa przestrzeń życiowa, stanowi punkt wyjścia do wszelkich dalszych obliczeń. Z kolei wybór paneli o większej mocy nominalnej to prosty sposób na zredukowanie liczby potrzebnych fizycznych modułów, co może okazać się kluczowe w przypadku ograniczonej przestrzeni montażowej, zwłaszcza na mniejszych lub bardziej skomplikowanych dachach. Zrozumienie tych zależności jest pierwszym krokiem do optymalnego zaprojektowania własnej przydomowej elektrowni słonecznej.

Od czego zależy zapotrzebowanie na energię w domu 100m2?

Mówiąc o zapotrzebowaniu na energię elektryczną w kontekście domu o powierzchni stu metrów kwadratowych, operujemy z pewnym uogólnieniem, które, jak wiadomo, bywa matką wszelkich błędów w szczegółach. Dom 100m2 w centrum miasta, zamieszkały przez dwoje dorosłych pracujących zdalnie, a identyczny metraż na wsi, gdzie mieszka pięcioosobowa rodzina z nastolatkami i małym dzieckiem, to energetyczne wszechświaty odległe od siebie o lata świetlne. Powierzchnia daje jedynie bardzo bazowy punkt odniesienia; rzeczywiste zużycie kształtuje cała plejada zmiennych, które należy bezwzględnie wziąć pod uwagę, planując instalację fotowoltaiczną.

Najbardziej prozaicznym, ale potężnym czynnikiem wpływającym na ilość "przejadanego" prądu jest po prostu liczba domowników. Każda kolejna osoba w gospodarstwie to dodatkowe użycia czajnika, suszarki do włosów, ładowarek do smartfonów i laptopów, włączone światła w kolejnych pomieszczeniach, więcej prania i zmywania naczyń. Dwie osoby mogą rocznie zużywać w granicach 2000-3000 kWh, podczas gdy rodzina czteroosobowa może z łatwością dobić do 4000-5000 kWh, a nawet więcej, jeśli styl życia jest intensywny i korzysta z wielu urządzeń elektrycznych przez znaczną część doby.

Kolejny kamień węgielny to system ogrzewania i przygotowania ciepłej wody użytkowej. Jeśli nasz dom 100m2 ogrzewany jest pompą ciepła, zapotrzebowanie na prąd drastycznie rośnie. Nowoczesne pompy ciepła powietrze-woda dla tak niewielkiego metrażu w dobrze izolowanym budynku mogą zużyć od 3000 do 6000 kWh rocznie na potrzeby grzewcze i ciepłą wodę. Dla porównania, kocioł gazowy czy na paliwo stałe wymaga jedynie śladowych ilości energii elektrycznej (na sterowniki, pompy), rzędu kilkuset kWh rocznie. Podobnie systemy wentylacji mechanicznej, zwłaszcza z rekuperacją, choć efektywne energetycznie w skali całego budynku, dokładają swoją cegiełkę do rachunku za prąd.

Klasa energetyczna samego budynku ma niebagatelne znaczenie. Dom 100m2 zbudowany w technologii lat 90. z przeciętną izolacją i nieszczelnymi oknami będzie miał wyższe straty ciepła niż identyczny metraż w standardzie NF40 czy pasywnym. Choć wpływa to głównie na koszty ogrzewania, przekłada się również na użycie urządzeń elektrycznych, np. grzejników elektrycznych wspomagających niedogrzane pomieszczenia, czy intensywniejsze użycie klimatyzacji latem w słabo izolowanym poddaszu, która potrafi być prawdziwym "pożeraczem" prądu. Złe nawyki, jak notorycznie niedomykane drzwi czy okna, też potrafią podnieść zużycie, choć w subtelniejszy sposób.

Nasycenie domu urządzeniami elektrycznymi to aspekt często niedoceniany. Stare lodówki, energetycznie nieefektywne oświetlenie (świetlówki, żarówki wolframowe), duża liczba telewizorów, konsol do gier, komputerów pracujących wiele godzin dziennie – to wszystko sumuje się na pokaźne roczne zużycie. Dodajmy do tego zmywarkę, piekarnik elektryczny, suszarkę bębnową, robota kuchennego, ekspres do kawy – każde z tych urządzeń ma swój udział w końcowym bilansie. Trend na smart home, choć komfortowy, również wiąże się ze zwiększonym zużyciem energii przez liczne czujniki, centralki i zdalnie sterowane systemy.

Coraz częściej czynnikiem znacząco wpływającym na zapotrzebowanie w domu 100m2 staje się elektromobilność. Decyzja o zakupie samochodu elektrycznego i ładowaniu go w domu z dnia na dzień może podwoić, a nawet potroić roczne zużycie energii elektrycznej. Ładowanie "elektryka" na potrzeby średnich dziennych przebiegów może pochłonąć dodatkowe 2000-3000 kWh rocznie lub więcej, w zależności od modelu auta i intensywności jego użytkowania. Planując fotowoltaikę, absolutnie musimy wziąć pod uwagę tak znaczące zmiany w naszym sposobie konsumpcji energii, bo pominięcie tego elementu jest niczym budowanie domu bez fundamentów – po prostu się nie sprawdzi w dłuższej perspektywie.

Styl życia mieszkańców jest niemierzalny wprost w kWh, ale ma ogromne przełożenie na rachunki. To, czy wszyscy opuszczają dom na większość dnia, czy pracują z domu, kiedy wykonują czynności energochłonne (gotowanie, pranie, odkurzanie), jak często używają oświetlenia, jakiej temperatury oczekują w pomieszczeniach – wszystko to tworzy unikalny wzorzec zużycia. Dwóm osobom żyjącym minimalistycznie może wystarczyć instalacja 3 kWp, podczas gdy inna para o tych samych 100m2, ale z bardziej "cyfrowym" i "elektrycznym" stylem życia, może potrzebować 4-5 kWp.

Nawet czynniki środowiskowe, takie jak regionalny klimat i lokalizacja budynku (zacienienie przez drzewa, inne budynki), choć wpływają przede wszystkim na produkcję energii przez panele, mogą pośrednio wpływać na zapotrzebowanie. Na przykład w chłodniejszych regionach kraju sezon grzewczy jest dłuższy, co oznacza większe zużycie energii przez pompę ciepła. W bardzo słonecznych regionach latem częściej może być używana klimatyzacja. Wszystkie te elementy składają się na indywidualny "profil energetyczny" domu, który jest znacznie bardziej skomplikowany niż tylko iloczyn liczby metrów kwadratowych.

Zanim w ogóle zaczniemy liczyć panele, pierwszym i najważniejszym krokiem jest szczere spojrzenie na nasze realne, udokumentowane lub szacowane zapotrzebowanie na prąd. Nie ma sensu przewymiarować instalacji "na wszelki wypadek", ani, co gorsza, niedoszacować potrzeb, skazując się na dopłacanie za znaczną część konsumowanej energii. Tylko solidne oszacowanie tego, ile prądu naprawdę potrzebujemy – i będziemy potrzebować w przyszłości – pozwoli na prawidłowe dobranie mocy instalacji fotowoltaicznej, która jest podstawą do określenia liczby paneli na nasz dom 100m2.

Jak przeliczyć moc instalacji na liczbę paneli fotowoltaicznych?

Skoro już wiemy, że liczba paneli fotowoltaicznych na dom 100m2 nie jest podyktowana wyłącznie powierzchnią samego budynku, ale przede wszystkim potrzebną mocą instalacji (wyrażoną w kWp, czyli kilowatach pikowych), czas zmierzyć się z kolejnym, kluczowym etapem planowania: jak przeliczyć tę oszacowaną moc instalacji na konkretną liczbę fizycznych modułów, które pojawią się na naszym dachu czy posesji? To przejście od abstrakcyjnej wartości energetycznej do realnych elementów, które zobaczymy każdego dnia.

Punktem wyjścia jest zawsze oszacowana, docelowa moc naszej instalacji. Jak już wspomnieliśmy, w przypadku domu 100m2 i typowego zużycia (np. 3000-5000 kWh/rok bez ogrzewania elektrycznego), najczęściej celujemy w moc w przedziale od 3 do 5 kWp. Dla domów z pompą ciepła może to być już 6 kWp lub więcej. Ta wartość jest wypadkową naszego rocznego zużycia energii i magicznego przelicznika, który w polskich warunkach klimatycznych i przy optymalnym usytuowaniu paneli (na południe, pod kątem około 30-40 stopni) zakłada, że każdy 1 kWp zainstalowanej mocy wygeneruje rocznie około 800-1000 kWh energii elektrycznej.

Weźmy konkretny przykład, by to sobie ułatwić. Załóżmy, że nasze roczne zużycie prądu wynosi stabilne 4000 kWh. Dzieląc to przez uśredniony współczynnik 900 kWh/kWp, otrzymujemy potrzebną moc instalacji bazowej: 4000 kWh / 900 kWh/kWp ≈ 4.44 kWp. Do tej wartości powinniśmy, a wręcz musimy dodać pewną rezerwę. Dlaczego? Panele z czasem ulegają degradacji, tracąc nieznacznie moc (typowo gwarancje producenckie obiecują nie więcej niż 10-20% spadku po 25 latach), mogą wystąpić chwilowe niedobory produkcji (kurz, śnieg, temperatura), a przede wszystkim, nasze zapotrzebowanie na energię może w przyszłości wzrosnąć (nowe urządzenia, powiększenie rodziny, wspomniane wcześniej auto elektryczne). Dodanie co najmniej 20% rezerwy do mocy bazowej jest rozsądnym ruchem. W naszym przykładzie 4.44 kWp + 20% (0.89 kWp) daje nam docelową moc instalacji na poziomie około 5.33 kWp.

Ten obliczony, docelowy pułap mocy instalacji to dopiero połowa sukcesu. Teraz musimy zastanowić się, z ilu paneli zbudujemy tę "elektrownię". Liczba paneli zależy bezpośrednio od mocy pojedynczego modułu, którą wybierzemy. Na rynku dostępne są panele o różnej mocy nominalnej, najczęściej mieszczące się w przedziale od 380 Wp do nawet ponad 500 Wp dla standardowych paneli krzemowych. Wzrost mocy pojedynczego modułu to jeden z najbardziej zauważalnych trendów w branży PV w ostatnich latach. Oznacza to, że by osiągnąć tę samą łączną moc instalacji (np. 5.33 kWp z naszego przykładu), potrzebujemy mniej paneli o mocy 450 Wp niż paneli o mocy 400 Wp.

Proste obliczenie sprowadza się do podzielenia docelowej mocy instalacji (wyrażonej w watach pikowych, Wp) przez moc pojedynczego panelu (również w Wp). Nasze 5.33 kWp to 5330 Wp. Jeśli wybierzemy panele o mocy 400 Wp, liczba paneli wyniesie: 5330 Wp / 400 Wp/panel ≈ 13.33 paneli. Ponieważ nie możemy zainstalować ułamka panelu, zawsze zaokrąglamy wynik w górę, co daje nam 14 paneli. Gdybyśmy wybrali panele o mocy 450 Wp: 5330 Wp / 450 Wp/panel ≈ 11.84 paneli, czyli po zaokrągleniu 12 paneli. Natomiast przy panelach 480 Wp: 5330 Wp / 480 Wp/panel ≈ 11.10 paneli, co daje nam 12 paneli.

Jak widać, im większa moc pojedynczego panelu, tym mniejsza liczba modułów potrzebna do osiągnięcia założonej mocy instalacji. Dla domu 100m2 z naszego przykładu, planującego instalację 5.33 kWp, możemy potrzebować od 12 do 14 paneli, w zależności od tego, czy zdecydujemy się na moduły 480 Wp, 450 Wp, czy 400 Wp. To fundamentalna zasada przeliczenia: znając potrzebną moc i moc dostępnych paneli, bez trudu wyliczymy orientacyjną liczbę sztuk. Trzeba jednak pamiętać, że to nadal krok pośredni. Sama liczba paneli to jedno, a możliwość fizycznego ich umieszczenia w odpowiednim miejscu i orientacji to drugie. Tutaj dochodzimy do aspektu montażu, który potrafi "zweryfikować" nasze dotychczasowe obliczenia i zmusić nas do pewnych kompromisów lub zastosowania alternatywnych rozwiązań.

Dla nowych budynków o powierzchni 100m2, gdzie brakuje historycznych danych o zużyciu, sytuacja jest nieco trudniejsza. Trzeba wtedy podjąć się detektywistycznej pracy polegającej na szczegółowym oszacowaniu przyszłego zużycia. Oznacza to zsumowanie mocy wszystkich planowanych urządzeń elektrycznych, oszacowanie czasu ich pracy i wyliczenie przybliżonej rocznej konsumpcji w kWh. Przykładowo, zakładamy pralkę o mocy 2 kW używaną 3 razy w tygodniu po godzinie (2 kW * 3 h/tydzień * 52 tygodnie/rok ≈ 312 kWh/rok), lodówkę pracującą non-stop (~500 kWh/rok), oświetlenie LED (~300 kWh/rok dla całego domu), piekarnik (~400 kWh/rok) i tak dalej. To żmudne, ale pozwala uzyskać wartość wyjściową do dalszych przeliczeń mocy instalacji. Alternatywnie, można oprzeć się na wspomnianych wcześniej opiniach ekspertów, którzy dla standardowego domu 100m2 sugerują zakres 3-5 kWp, ale należy pamiętać, że to jedynie orientacja i każdy dom ma swoją specyfikę energetyczną.

Kluczową kwestią jest również uwzględnienie wspomnianych przyszłych potrzeb. Planowana pompa ciepła? Elektro samochód w perspektywie 2-3 lat? Warto "na wszelki wypadek" nieco przewymiarować instalację PV, nawet jeśli oznacza to montaż kilku dodatkowych paneli. Dziś inwestycja w większą moc jest znacznie łatwiejsza i tańsza na etapie pierwszej instalacji niż dokładanie kolejnych paneli za kilka lat, co często wiąże się z dodatkowymi kosztami dojazdu ekipy czy formalnościami. To trochę jak kupowanie za małych butów dla rosnącego dziecka – na początku pasują, ale szybko robią się za ciasne i trzeba kupić nowe. W przypadku fotowoltaiki ten błąd może być kosztowniejszy.

Podsumowując, droga od zapotrzebowania energetycznego domu 100m2 do liczby paneli fotowoltaicznych wiedzie przez precyzyjne oszacowanie potrzebnej mocy instalacji (kWp), uwzględnienie rezerwy, a następnie podzielenie tej wartości przez moc pojedynczego, wybranego panelu (Wp). Każdy kilowatopik mocy to pewien obszar paneli, a ostateczna liczba fizycznych modułów zależy od tego, jak "zagęszczona" jest moc w pojedynczym panelu. Zrozumienie tego przelicznika jest niezbędne, by świadomie dobierać komponenty systemu, co jest szczególnie ważne w kontekście dostępnej przestrzeni montażowej.

Miejsce montażu a optymalna liczba paneli

Obliczenie optymalnej mocy instalacji i wynikającej z niej liczby paneli dla domu 100m2 to dopiero część równania. Prawdziwym testem planu jest możliwość fizycznego umieszczenia tych modułów w miejscu, które zapewni im jak największą produktywność przez lata. Paradoksalnie, nawet idealnie obliczona liczba paneli może okazać się "nieoptymalna" lub wręcz niemożliwa do zainstalowania, jeśli nie weźmiemy pod uwagę specyfiki miejsca montażu.

Najczęściej wybieranym miejscem na instalację fotowoltaiczną są dachy. Na domu 100m2 mamy do czynienia zarówno z dachami skośnymi, jak i płaskimi. Każdy z nich ma swoje specyficzne wymagania i ograniczenia. Dach skośny oferuje naturalny kąt nachylenia, który w połączeniu z odpowiednią orientacją (ideał to czysta Południe) może być bliski optymalnemu kątowi dla maksymalnej rocznej produkcji (dla Polski to zazwyczaj 30-40 stopni). Kluczem jest tutaj dostępna powierzchnia połaci dachu o korzystnej orientacji i bez zacienień. Chimney, lukarny, okna dachowe, a nawet jaskółki mogą drastycznie zmniejszyć usable area, czyli powierzchnię nadającą się do efektywnego montażu paneli.

Na przykładzie domu 100m2 z poddaszem użytkowym, często spotyka się skomplikowany dach z wieloma załamaniami, lukarnami i oknami. Taki kształt może rozpraszać dostępne, teoretycznie duże połacie dachu na mniejsze fragmenty, które są niewystarczające do pomieszczenia obliczonej liczby paneli. Weźmy nasze 12 paneli z poprzedniego przykładu. Standardowy panel ma powierzchnię około 1.7 - 1.8 m². 12 paneli potrzebuje więc łącznie około 20-22 m² wolnej, nasłonecznionej powierzchni. Jeśli połacie skierowane na Południe na dachu o powierzchni 100m2 mają mniej niż 25-30 m² (z uwzględnieniem marginesów od krawędzi, komina itp.), może pojawić się problem ze zmieszczeniem wszystkich modułów.

Montaż na dachu płaskim, choć daje swobodę w ustawieniu optymalnego kąta i orientacji paneli (zazwyczaj stawia się je na konstrukcjach zorientowanych na południe z nachyleniem ok. 10-15 stopni, czasem 20-30 stopni), ma inne ograniczenie – potrzebną przestrzeń na dachu. Panele na konstrukcjach podwyższających potrzebują odstępów między rzędami, aby uniknąć wzajemnego zacieniania się, zwłaszcza zimą, gdy słońce jest nisko. To sprawia, że na dachu płaskim tej samej powierzchni (np. na płaskim dachu domu parterowego 100m2), efektywnie zamontujemy mniejszą łączną moc instalacji (mniej kWp na m²) niż na idealnie skośnym dachu skierowanym na Południe. Choć nominalna powierzchnia dachu płaskiego może być zbliżona do powierzchni użytkowej domu, rzeczywista, dostępna pod panele powierzchnia netto (uwzględniająca odstępy i strefy bezpieczeństwa) jest zazwyczaj znacznie mniejsza.

Co robić, gdy obliczona, optymalna liczba paneli zwyczajnie nie mieści się na dostępnym fragmencie dachu domu 100m2 lub gdy ten fragment jest mocno zacieniony czy ma niekorzystną orientację (np. tylko na Wschód/Zachód)? Jest kilka strategii zaradczych. Pierwsza, wskazana przez dostarczone dane, to zastosowanie ogniw o większej mocy. Jeśli potrzebujemy 5 kWp, a na dachu mieści się tylko 10 standardowych paneli 400 Wp (łącznie 4 kWp), możemy poszukać paneli o mocy np. 500 Wp. 10 takich paneli da nam 5 kWp. Panele o wyższej mocy są zazwyczaj fizycznie nieco większe lub wykorzystują nowsze, bardziej wydajne technologie ogniw (np. ogniwa połówkowe, technologia TOPCon/HJT), co pozwala "upakować" więcej mocy w zbliżonym, choć często ciut większym, rozmiarze modułu. Choć koszt jednego takiego panelu jest wyższy, koszt instalacji przeliczony na 1 kWp może być porównywalny lub akceptowalny.

Inną, często skuteczną opcją, zwłaszcza gdy właściciel domu 100m2 dysponuje kawałkiem niewykorzystanej działki, jest montaż instalacji na gruncie. Systemy z panelami umiejscowionymi na ziemi mają kilka zasadniczych zalet. Przede wszystkim, dają pełną swobodę w wyborze optymalnej orientacji (idealne Południe) i kąta nachylenia, niezależnie od ułożenia dachu. Można postawić panele pod idealnym kątem 35 stopni, skierowane prosto na Południe, co zmaksymalizuje ich roczną produkcję na każdy zainstalowany kWp. Pozwalają też na łatwiejszą rozbudowę w przyszłości – wystarczy dostawić kolejne konstrukcje i panele, bez ingerencji w poszycie dachu czy konstrukcję budynku.

Montaż naziemny w przypadku domu 100m2 bywa również korzystniejszy ze względów konserwacyjnych i eksploatacyjnych. Mycie paneli (jeśli jest potrzebne, np. w okolicy o dużym zapyleniu czy przy intensywnym pyleniu drzew wiosną) jest o wiele prostsze i bezpieczniejsze, gdy panele znajdują się na wysokości trawnika, niż gdy trzeba wchodzić na stromy dach. Inspekcje wizualne czy drobne prace serwisowe również nie wymagają akrobatycznych umiejętności. Oczywiście, instalacja na gruncie wymaga posiadania odpowiedniej powierzchni działki (kilkanaście do kilkudziesięciu metrów kwadratowych na typową instalację dla 100m2) oraz wiąże się z koniecznością wykopów pod fundamenty konstrukcji nośnych, co generuje dodatkowe koszty w porównaniu do prostego montażu na dachu, ale eliminuje ryzyko związane z integralnością pokrycia dachowego.

Należy też pamiętać, że usytuowanie paneli, nawet jeśli zmieścimy ich wystarczającą liczbę na dachu, ma kolosalne znaczenie dla ich produkcji. Panele skierowane na Wschód i Zachód (tzw. orientacja Wschód-Zachód) wymagają zainstalowania o 10-25% większej mocy (więcej paneli) niż te skierowane na Południe, aby uzyskać taką samą roczną produkcję energii. Dlaczego? Produkują mniej w ciągu dnia w szczycie nasłonecznienia, rozkładając generację na poranek i popołudnie. Jeśli więc na dachu domu 100m2 mamy wystarczająco dużo miejsca, ale tylko na orientację Wschód-Zachód, musimy liczyć się z koniecznością montażu większej liczby paneli niż wynikałoby to z prostego przeliczenia 1 kWp na 900-1000 kWh z południa. Podobnie, zacienienie przez komin, drzewo czy sąsiedni budynek w kluczowych godzinach dnia potrafi zdusić produkcję całego ciągu paneli (w przypadku systemów ze standardowym inwerterem szeregowym), zmuszając do stosowania droższych rozwiązań (optymalizatory mocy lub mikroinwertery) lub akceptacji mniejszej produkcji rocznej i tym samym konieczności pokrycia większej mocy obliczeniowej poprzez dodanie paneli w innym, niezacienionym miejscu.

Podsumowując, optymalna liczba paneli dla domu 100m2 jest nie tylko wynikiem prostego podziału potrzebnej mocy przez moc panelu. To także trudny proces dopasowania tych obliczeń do rzeczywistości architektonicznej i przestrzennej działki. Dostępna i niezacieniona powierzchnia dachu (ukośnego lub płaskiego), jego orientacja, a także możliwość lub chęć wykorzystania terenu pod montaż naziemny – to czynniki, które w praktyce decydują o tym, ile paneli finalnie stanie się częścią naszego domowego krajobrazu energetycznego i jak efektywnie będą one pracować na rzecz naszej niezależności od tradycyjnych dostawców prądu. Projektowanie instalacji fotowoltaicznej to zatem balansowanie między czystą matematyką energetyczną a realnymi możliwościami montażowymi, które zawsze muszą być brane pod uwagę.

Zmiana technologii modułów fotowoltaicznych i rosnąca moc pojedynczych paneli wpływają bezpośrednio na liczbę modułów, jakie trzeba fizycznie zainstalować. Zobaczmy, jak to wygląda dla hipotetycznej instalacji o mocy 4 kWp, zakładając różne moce paneli dostępnych na rynku:

Jak widać na wykresie, wybór paneli o wyższej mocy nominalnej pozwala zredukować fizyczną liczbę modułów potrzebnych do osiągnięcia docelowej mocy instalacji. Ma to kluczowe znaczenie w przypadku ograniczonej powierzchni montażowej, zwłaszcza na dachu o skomplikowanym kształcie. Zamiast 11 paneli 380Wp, wystarczy 9 paneli o mocy 450Wp lub 480Wp, co daje 2 panele mniej do fizycznego rozmieszczenia. Choć 2 panele mogą nie brzmieć jak rewolucja, na mniejszym dachu domu 100m2 o ograniczonej przestrzeni każde zaoszczędzone kilka metrów kwadratowych powierzchni jest na wagę złota i może decydować o możliwości zrealizowania optymalnie dobranego systemu PV.